Dit was een van de bijbelteksten die ik leerde in mijn jeugd die me raakte en altijd terugkwam. Vanuit mijn opvoeding interpreteerde ik het altijd in de context van zogenaamde 'seksuele reinheid', een hot item in de christelijke traditie waar ik in opgroeide. Ofwel geen seks voor het huwelijk, geen ongelijk span, geen uitgebreid daten, geen masturbatie, feitelijk geen seksuele ontwikkeling. Seks hoort alleen thuis in het huwelijk met een christelijke partner en met gods zegen.
Het heeft me een lange tijd gekost om te ontdekken dat het eigenlijk om iets heel anders gaat.
Een thema dat mij altijd gefascineerd heeft, is identiteit en integriteit...Zo vaak ben ik begonnen aan een boek met een titel in de trant van 'mijn zoektocht naar mezelf', maar blijkbaar is het nog niet de tijd daarvoor, want elke poging is vooralsnog gestrand. Maar steeds duidelijker werd de afgelopen jaren dat de rode draad in mijn leven die zoektocht naar mijn hart was...de kern van wie ik ben...Wie ben ik eigenlijk en mag ik dat zijn, durf ik dat te zijn?
Dat dat mijn grote drive in alles is, heeft alles te maken met het feit dat ik de verbinding met mijn hart al op jonge leeftijd ben verloren. Allerlei omstandigheden hebben daartoe bijgedragen, maar daar wil ik nu niet op ingaan. Ik wil alleen zeggen dat het (opnieuw) leren voelen en herkennen wat mijn hart zegt en dat ook te erkennen en vervolgens te volgen, geen makkelijke weg is. Maar meer en meer kom ik tot de overtuiging dat dat de enige weg is naar werkelijke innerlijke vrede en geluk. Immers je bent wie je bent. Je essentie kun je niet kiezen, dat kun je alleen maar leven: trouw zijn aan jezelf...Elk compromis aan wie je bent, gaat vroeg of laat wringen...omdat je in gaat tegen je natuur...
De kern van wie je bent, je hart, je ziel, welke naam je er ook aan wilt geven is niet vast te pakken en tegelijk zo duidelijk. Het is een weten die voorbij de theorie gaat, een voelen dat zo anders is als emoties...Het leren herkennen van de taal die jouw hart spreekt, is een heel moeilijk proces, zeker als je al zolang die stem het zwijgen op hebt gelegd.
Maar je hart spreekt en op het moment dat je die stem weer leert herkennen, kun je het niet meer ongedaan maken. Dan wordt die stem steeds duidelijker. En de gevolgen, de symptomen van het niet luisteren worden ook steeds helderder, namelijk stagnatie in je leven op allerlei vlakken.
Een van de gevolgen die ik ervaar wanneer ik wel luister naar mijn hart is het gevoel van levensvreugde dat weer op gang komt. En ik ontdek dat het stromen of stagneren van die stroom een signaal is van of ik op het juiste pad ben of niet. En dat is niet een pad dat is vastgesteld door hogerhand, of vooruit is bedacht. Dat juiste pad bestaat simpelweg uit 'ben ik op dit moment in harmonie met mijn hart?'
Inmiddels woon ik alweer 1 maand op mezelf...en er zijn grofweg 2 gevoelens die ik ervaar...Enerzijds voel ik me diep gelukkig en vredig omdat ik in mijn hele wezen voel dat ik eindelijk ben waar ik moet zijn. Ik weet niet waarom, maar dit is wat mijn hart me zegt en het klopt, te merken aan de stromen van leven die door mij heen denderen. Anderzijds roept dat een scala aan moeilijk te verdragen gevoelens in me op...Schuldgevoelens bijvoorbeeld, omdat ik met die beslissing pijn veroorzaak bij mijn (ex)partner. En al begrijpt hij dat ik dit moet doen, dat ik deze weg moet gaan, hij is zo verdrietig en het doet hem pijn. En dat vind ik vreselijk om te zien en voelen.
Ik ben terecht gekomen in een enorme transformatie die volkomen draait rondom dat opnieuw connecten met mijn hart en in mijn geval uit zich dat onder andere in een enorme behoefte aan heel veel op mezelf zijn. De coronamaatregelen voelen voor mij daarin als een geschenk die op het juiste moment komen. Maar ik word me daardoor ook bewust van de innerlijke worsteling met het aanvaarden van dat gevoel: dat ik ben zoals ik ben, dat dit is wat mijn hart (nu) wil en wat dat betekent aan opstaan voor mezelf en de impact die dat heeft op mensen waar ik van houd. En ik donder in mijn oude draaikolk van gedachten en gevoelens die draaien rondom de overtuiging dat ik alles moet verantwoorden, omdat ik niet het recht heb te voelen wat ik voel en te kiezen wat daaruit voortkomt. Zeker niet als dat bij een ander pijn en verdriet oproept. Dan hoor ik me aan te passen, te slikken en mijn eigen behoefte weg te duwen. Aan de ene kant is er een groeiend besef dat ik dat WEL mag, dat ik mijn leven mag leiden zoals mijn hart me ingeeft te doen. Dat dat zelfs noodzakelijk is voor mijn algehele gezondheid. Aan de andere kant ben ik zo gewend mijn keuzes en woorden af te stemmen en aan te passen aan de (vermeende) behoeften en emoties van de ander, dat dit een flinke strijd geeft in mij, een confrontatie met mijn eigen demonen, so to speak. En dat valt me zwaar. Ik wil anderen geen pijn doen, ik wil geen verdriet veroorzaken. Maar ik wil ook mezelf niet meer pijn doen. Het eeuwig knagende gevoel dat ik met mij meedroeg omdat ik op allerlei manieren mezelf verloochende, omdat ik de verbinding met mijn bron van leven kwijt was, dat is eindelijk weg. Ik voel me levend en krachtig. En dat is heel erg fijn om te voelen. Dat betekent niet dat deze strijd al gestreden is in mij...ik zit er middenin. En het is tegelijk geweldig en ongelofelijk zwaar. Ik ben zo moe, maar nooit heb ik duidelijker mijn pad voor me gezien. Niet in concrete keuzes, maar in wat mijn leidraad moet zijn, wat mijn innerlijke signalen zijn waar ik op mag leunen en waar het me naartoe zal leiden. Wederom niet een concrete plek of situatie, maar qua innerlijk landschap, mijn welzijn, naar een plek waar 'it is well with my soul'.
Werkelijk geluk, is mijn voorlopige conclusie, komt als je in verbinding bent met je eigen hart. Als je die stem weet te verstaan en durft te volgen. Dat gaat niet zonder 'offers', zonder pijn, zonder strijd...Dat betekent keuzes maken, dat betekent je uitspreken en niet iedereen zal dat waarderen of kunnen accepteren of gewoon heel moeilijk vinden. En het verdragen van de pijn die dat bij een ander oproept, vind ik persoonlijk heel zwaar. Maar het gevoel van vrede en geluk dat komt met het zijn waar je moet zijn, het volgen van je hart...volgens mij is dat de enige weg. Het volgen van die stroom die leven geeft.
Zo komt, geheel onverwachts, die tekst opnieuw voor mij tot leven...Je hart, de essentie van JOUW ZIJN, is het waard om te beschermen boven alles, want van daaruit stroomt de levensvreugde!