Terwijl het tijd is voor deel 6 van dit prachtige gedicht rouw ik.
Het afgelopen jaar heb ik een prachtige relatie mogen hebben waar ik diepe, helende liefde heb mogen ervaren met een geweldige man en ook mocht ontdekken in mijzelf. Door omstandigheden die niks te maken hebben met liefde die over is, hebben we moeten besluiten dat deze vorm moest stoppen. Intens verdrietig voel ik me. Hoe toepasselijk dit deel op dit moment voor mij..."zo leer ik om het hart open te houden, wat er ook gebeurt..." Ik voel de uitnodiging van de liefde om me niet terug te trekken, mijn hart niet te sluiten, maar juist open te houden. Om de diepe intense pijn van het verlies van zoiets kostbaars en fijns te voelen en daarbij te blijven."Om dan in de diepte van mijn wezen de mirakels van de liefde te ontdekken" : namelijk dat iemand loslaten in werkelijkheid slechts een ander facet is van LIEFDE. Evenals het toestaan en voelen van alle emoties en gedachten die dit verlies oproept. Evenals het zorgen voor mezelf door tijd en ruimte te nemen, van me af te schrijven, mensen te bellen of ontmoeten of me juist terug te trekken, door te wandelen of juist in bed te kruipen met een warme kruik en een pakje zakdoeken. Zoveel facetten heeft liefde in zich: warmte en zachtheid, scherpte en verdriet, volheid en leegte. "Zo ontvouwt liefde zich momenteel in mijn leven op vele manieren"
Zij verwonderd mij, verrast mij, beneemt me de adem en vervult mij. En ook al doet het nu even heel veel pijn. Ik voel ook dat liefde dit alles omarmt en laat zijn en dat ik daarin de volheid van het leven mag ervaren.
