Het is soms verbazend, ik ben geneigd te zeggen verbijsterend, hoe je lange tijd een boek of film vermijd omdat het kleine stukje dat je zag of las zoveel angst oproept en je ergens in je diepste diepte weet dat de rest ervan je leven overhoop gaat gooien. Dat de inhoud van het verhaal of het thema de kern raakt van wie je bent of waar je mee worstelt. Ik heb meerdere van dat soort ervaringen. In mijn vorige blog noemde ik al eventjes het boek van mijn komende opleiding. Ik heb toen gelukkig gewacht tot ik voelde dat ik er aan toe was. En dat was goed. Als ik het eerder had gedaan, vanuit een soort dwangmatigheid, dan had het me gevloerd omdat ik het nog niet kon verdragen.
Vanmiddag ben ik begonnen aan de film 'Eat, pray, love'. Een film die ik al jaren vermijd omdat alleen al het geschreven stukje over het thema mij in een draaikolk van diepe angst gooide. De afgelopen maanden tot op heden heb ik een enorme ontwikkeling doorgemaakt waarbij ik allerlei gevoelens, emoties, gedachten en patronen onder ogen moest zien met de nodige consequenties die dat meenam en de keuzes die ik moest maken. Vreselijk moeilijk voor me, keuzes die ik zo lang heb vermeden en uitgesteld vanwege een intense angst heel diep van binnen. En vanmiddag, temidden van de schijnbare chaos van mijn leven, voel ik ineens “en nu moet ik 'Eat, pray, love' kijken” en daar ben ik dus mee begonnen. En inderdaad...ik heb het goed gevoeld al die tijd...als ik deze film eerder was gaan kijken omdat iedereen het over had, omdat ik voelde dat ie iets raakte en mezelf gedwongen had dat eerder onder ogen te zien als dat ik daar aan toe was, was ik waarschijnlijk ingestort. En nu...zo'n diepe herkenning van de worsteling die Julia Roberts prachtig uitbeeld. Het thema past 1-op-1 op mijn leven en ik ben op het punt waar zij haar relatie verbreekt en alleen de wereld in trekt. Nog een week of 2 en dan sta ik er ook alleen voor...en waar dat me jarenlang diepe angst bezorgde, voel ik nu al een diepe levenslust in me stromen die ik nooit eerder in mijn leven heb ervaren. Ik voel me zo dicht bij mijzelf, bij mijn hart. En hoeveel pijn al die keuzes ook doen, ik voel aan alles in mijn lichaam, in mijn gevoel dat dit het pad is dat ik nu moet bewandelen. Dat heeft niks met anderen te maken, dat is van mij, voor mij.
Het is de enige manier waarop ik in harmonie kan komen met mezelf, mezelf kan leren kennen, kan leren leven vanuit de essentie van wie ik ben: mijn hart. En ik verlang daarnaar, ik hunker daarnaar...naar het steeds meer vertrouwd raken met mijzelf. Ik ga ervan uit dat het me regelmatig aan zal vliegen. Ik verwacht nog ladingen van verdriet en andere emoties. Maar ik voel ook nu, misschien wel voor t eerst in mijn leven, dat ze welkom zijn. Ik kan ze hebben. De bodem in mij is nu sterk genoeg om ze allemaal te voelen en te laten razen tot ze tot rust komen. En ik weet, met een diepe zekerheid, dat die momenten van overweldigd zijn afgewisseld zullen worden, zoals dat ook nu al het geval is, met diepe rust en vrede en zelfs vreugde omdat dat is wat je voelt als je samenvalt met jezelf, als je in harmonie komt met je kern, als je trouw gaat zijn aan je hart.
Een citaat uit de film is: “ Niemand houdt van verandering. Ongelukkig zijn omdat we bang zijn dat alles anders kapot gaat...instorten is een geschenk. Instorten is de weg naar verandering.”
Ik geloof dat het een oosterse wijsheid is die zegt “de enige constante in het leven is dat alles verandert”. En ik geloof dat elke instorting, elke verandering in zich draagt het zaad van geluk, van heling, nieuwe kansen, nieuwe lessen, nieuwe vreugde en uiteindelijk stromen van leven die in je binnenste vloeien...