"Wensen zijn voorgevoelens van hetgeen u in staat bent daadwerkelijk te realiseren" aldus Goethe.
Heeft hij gelijk?
Laat vooropgesteld zijn dat ik een bloedhekel heb aan het maakbaarheidsdenken. Ik vind het bijna van grootheidswaanzin getuigen, de idee dat we, als we maar de juiste mentale gesteldheid en gedachten hebben of de juiste wensen uiten dat het als magie ook gebeurt. Het is te simplistisch en een grote valkuil voor 'eigen schuld dikke bult- denken'.
Tegelijkertijd geloof ik ook niet dat we nergens invloed op hebben. Recent heb ik ergens de termen interne en externe locus of control(loc) uitgelegd. Een term uit de psychologie die verteld of we geloven dat we (enige) invloed hebben op ons leven (interne loc) of dat we geloven dat we geen enkele invloed hebben en dat een kracht buiten ons (bv god) alles bepaald (externe loc). Het heeft lang geduurd voor mijn externe locus of control zich meer naar binnen verplaatste en ik vermoed dat de 'waarheid' over de mate van invloed die we hebben ergens in het midden ligt of misschien wel een én...én vorm heeft.
De laatste tijd ben ik weer wat meer aan het lezen en ik kom in verschillende bewoordingen de gedachte tegen waar ik deze blog mee start. En ook al gaat iets in mij op alert, vanwege mijn allergie op 'maakbaarheidsdenken', er ontstaat ook ruimte en er komen inzichten die een fundering hebben in de ervaringen die ik de afgelopen paar jaar heb opgedaan.
Zo merk ik dat hoe meer ik in verbinding met mezelf kom, hoe meer flow ik ervaar in mijn leven en dat ik dan vaker mijn wensen werkelijkheid zie worden. Daarbij lijkt een sleutel te zijn dat het gaat om authentieke verlangens. Het werkt niet bij Verlangens die voortkomen van 'buitenaf', vanuit de overtuiging "je kunt alleen gelukkig worden als..." Het gaat om de verlangens die komen vanuit mijn kern, voor mij voelbaar in de strook van mijn hart tot onder mijn navel. Dit is de plek in mijn lichaam die ik instinctief aanwijs als ik praat over intuïtie, authentieke verlangens, als ik ervaar dat iets 'klopt' en als ik het heb over de verbinding met mezelf.
Vanaf die plek laat mijn authentieke zelf weten hoe ze wil leven. En als ik die impuls volg, die zich van binnen naar buiten beweegt, is er ruimte, ontspanning (al vind ik het vaak nog heel spannend om dat te volgen), diepe vreugde én wensen die realiteit worden.
Het voelt logisch dat wensen die van daaruit gevoeld worden inderdaad een voorbode zijn van wat je daadwerkelijk kunt realiseren. Het voelt logisch dat verlangens die vanuit die kern komen in overeenstemming zijn met kwaliteiten die je hebt...dat lijkt onlosmakelijk verbonden met elkaar. Ik vermoed maar zo dat de verlangens misschien zelfs wel voortkomen vanuit die kwaliteiten...omdat die jouw unieke persoon vormen en dus een natuurlijke beweging vormen naar expressie. Dat wat in jou aanwezig is aan talenten, kwaliteiten en passies wil geleefd worden, wil uitgedrukt worden en dus laten ze zich kennen als verlangens en wensen.
Het moment ik me laat belemmeren door mijn omgeving, door invloeden van buitenaf, neem ik waar als spanning, wrijving of frictie ergens in mijn systeem. En wanneer ik die innerlijke beweging nog niet goed (her)ken, omdat de verbinding met mijn zelf soms nog wiebelig is, dan verdwaal ik in alle voors en tegens en ik blijf steken.
Terwijl naarmate ik steeds meer durf te leven vanuit die innerlijke beweging en ik me minder laat tegenhouden door die invloed van buitenaf dan voel ik een sterkere motivatie en heb ik meer doorzettingsvermogen omdat de wens zo puur, zuiver en krachtig is. Ik ervaar dan ook meer focus en merk kansen sneller op die ik ook kan pakken omdat ik in mijn kracht sta. Met als gevolg dat mijn wensen vaker realiteit worden.
Het voelt eigenlijk ook veel natuurlijker om van daaruit te leven. Omdat dat voortkomt uit wie ik werkelijk ben. Het klinkt ergens zo simpel en misschien is dat het ook eigenlijk wel. De meeste spanning, stress en worsteling komt vaak doordat we verleerd hebben vanuit die natuurlijke stroom te leven. We hebben allerlei argumenten aangeleerd die de discussie aangaan met die innerlijke impuls en dan is het als worstelen door drijfzand.
Dit is de gedachtengang die volgde op het lezen van deze quote van Goethe. Het is mijns inziens een mooi circulair principe dat een 'levensgeheim' bloot legt. Misschien is een van de grootste geschenken aan jezelf wel het je (opnieuw) leren verbinden met jouw kern waardoor je wensen zich weer laten voelen, waardoor je die innerlijke beweging van expressie leert (her)kennen en van daaruit kan leren leven...Wie weet komen je wensen dan toch nog uit! Want zoals ik het zie:
Je wensen dragen de belofte in zich van dat wat je werkelijk in staat bent te realiseren!
Je wensen komen voort uit het verlangen van jouw authentieke kern naar Zelfexpressie!