‘Wat is jouw PASSIE ?'
Een vraag die me heel lang een ongemakkelijk gevoel gaf. Ik dacht dat dat betekende dat ik iets ZO geweldig moest vinden dat ik daar altijd wel mee bezig wilde zijn, iets waar je me voor wakker moest kunnen maken ‘s nachts. Maar als ik slaap, moet je me laten slapen en niet wakker maken. En onder andere door chronische vermoeidheid is er niks waar ik altijd wel zin in heb. Er zijn te vaak momenten dat je me gewoonweg met rust moet laten omdat ik teveel pijn heb en te moe ben.
Toch heb ik er veel over nagedacht en er met mensen over gepraat en ik heb bedacht dat het voor iedereen anders werkt. Sommige mensen hebben heel duidelijk, van jongs af aan, een passie en zetten alles op alles om dat te bereiken. Mijn zusje is zo iemand. Muziek was haar passie en ze droomde van optreden. Ze woont nu in Australië en met haar man kan ze min of meer leven van de muziek die ze verzorgen voor bruiloften. Hartstikke gaaf natuurlijk, maar zoals gezegd…het werkt voor iedereen anders, en voor mij zeker ook.
Andere manieren waarop je de vraag zou kunnen stellen, zijn: ‘Wat is je drijfveer, wat motiveert je? Als je terugkijkt naar je leven, is er een rode draad te vinden die elke keer terug komt? Iets dat je fascineerde, waar je veel over nadacht…?’
Dat is een vraag die ik wél kon beantwoorden: mensen! En om precies te zijn: “Wat maakt dat mensen zijn wie ze zijn en doen wat ze doen? Hoe wordt identiteit gevormd, en welke factoren spelen daarin een rol?” Die fascinatie hield mij altijd bezig, bepaalde mijn studiekeuze en die vraag stuurde ook mijn eigen leven.
Door allerlei omstandigheden ben ik mezelf al vroeg kwijtgeraakt. Of kwijt geraakt… aangeboren eigenschappen leken te verdwijnen en ik ontwikkelde andere eigenschappen en gedragingen die me hielpen te overleven maar die me ook een gevoel gaven gevangen te zitten in mezelf. Ik snap inmiddels heel goed waarom ik last had van een altijd aanwezige depressieve grondstemming. Ik begrijp nu waarom ik me altijd in gevecht voelde met mezelf. Ik zie en voel nu zo helder dat dat was omdat mijn ‘authentieke zelf’ probeerde haar plek terug te veroveren, maar mijn overlevings-identiteit kon dat nog niet aan. Die twee delen van mij waren continu met elkaar in gevecht om bestaansrecht. Maar als je niet leeft in overeenstemming met je authentieke zelf dan ontstaat er spanning, ongemak, een gevoel van ongelukkig zijn, leegte. Dat kan ook niet anders, want je gaat in tegen je aard.
Wat ik mooi vind, is dat juist mijn rode draad, die fascinatie met identiteit, voor mij de weg naar vrijheid vormde. Omdat die worsteling met betrekking tot identiteit in mij zo sterk aanwezig was en ik van nature een denker ben, probeerde ik mezelf en mijn worstelingen te begrijpen. En steeds opnieuw leidde die zoektocht mij naar een stukje vrijheid. Dat heeft heel lang geduurd. De muren waren dik, de aangenomen identiteit zat strak, maar stukje bij beetje kwam er ruimte. En na een hele tijd viel er af en toe een flink gat in de muur, kon ik ineens een arm of been vrij bewegen. Dat waren momenten dat ik ontdekte dat een bepaalde eigenschap niet echt bij mij hoorde, maar een overlevingsstrategie was. Mijn innerlijke stem liet van zich horen en al was dat soms shockerend, elke keer weer voelde het als thuiskomen.
Een bijzonder moment vond ik, toen ik een bepaald stukje terugvond en mijn moeder vertelde wat ik voelde bij mezelf…zij zei dat ik als klein kind ook zo was, terwijl ik daar zelf geen herinnering aan had. Mijn gevoel van herkenning was niet ingebeeld!
Over dit onderwerp valt natuurlijk nog heel veel te vertellen en dat ga ik in de toekomst ook zeker doen.
In deel 2 van deze blog zal ik vertellen wat dit betekent voor Jouw natuurlijke schoonheid!
Wordt vervolgd!