Afgelopen week heb ik de derde module van mijn opleiding tot traumatherapeut gehad. Het was weer heel interessant en intensief. Het model waar vanuit gewerkt wordt blijft me raken en elke keer weer krijgt het meer diepte. Een van de dingen die ik zo mooi vind (en wat eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld zou moeten zijn) is het diepe respect voor de client. De client hoeft niet gered te worden. Ondanks misschien moeilijke, zware geschiedenis...ze zijn er nog! Ze hebben het al tot dit moment gebracht.
Bovenstaand gedicht kwam ik tegen en dat verwoord dit zo mooi! Iedereen heeft een unieke reis. En soms mag je iemand ontmoeten op een bepaald punt en een stuk meelopen. Maar altijd vanuit respect voor de plek waar zij zich op dat moment bevinden, voor hun unieke zijn...