top of page
Wie ben ik?
Mijn naam is Damaris.
Ik ben opgegroeid in een streng christelijk gezin, als oudste dochter van 6 kinderen. Dit kwam met de nodige verantwoordelijkheden, die zwaarder werden toen mijn moeder ziek werd en ik veel taken over moest nemen.
Vanaf jonge leeftijd was ik veel ziek en het mag een wonder heten dat ik mijn schooltijd en opleiding met voldoende resultaten heb doorlopen. Ik heb een jaar of 10 in de hulpverlening gewerkt tot ik in de WIA terecht kwam wegens het vele ziek zijn als gevolg van meerdere auto immuun aandoeningen en ontwikkelingstrauma.
Als ukkie was ik ondernemend, observerend, extravert en bijdehand. Mede doordat ik doof werd aan een oor begon ik me naar binnen te keren omdat ik de wereld om mij heen niet goed kon volgen. De omstandigheden in ons gezin en mijn plek daarin versterkte dit proces tot op het punt dat ik mezelf grotendeels kwijt was. Ik werd serieus, in mezelf gekeerd, depressief, altijd ziek en voelde me ellendig en naar (over mezelf). Uiteindelijk bleek er ook sprake van ingrijpend ontwikkelingstrauma (CPTSS).
Vanaf het moment dat ik op mezelf ging wonen, heb ik intensieve therapietrajecten gevolgd. Voortgedreven door een innerlijke drang naar leven, naar vreugde en naar vrijheid. Een drang vanuit mijn diepste wezen, weet ik nu, om te ZIJN. Dit is geen gemakkelijke weg, maar met elk stukje dat op zijn plek valt, ervaar ik een diepe vreugde, een innerlijke ruimte en een weten 'dit hoort bij mij'. Inmiddels heb ik een stevige bodem onder mijn voeten die ik zelfs in moeilijke tijden blijf voelen. Ik ontdek nog steeds nieuwe dingen over mezelf, maar de angst heeft geen verlammende werking meer. Zijn wie je bent is een proces dat je leven lang doorgaat, omdat je je ook blijft ontwikkelen. Een machtig mooi proces!
De rode draad in mijn leven is samen te vatten in het woord: "identiteit". De vraag "Wie ben ik?" kan, als je jezelf zo kwijt bent geraakt, diepe angst oproepen. Dat deed het bij mij. Maar naarmate ik meer van mezelf terug vond, werd die angst steeds kleiner en vooral werd ik minder bang voor die angst. Omdat ik merkte dat elk stukje 'mij' me vrijheid gaf en vreugde.
Integriteit, oprechtheid en echtheid vind ik zelf heel erg belangrijk. En daar streef ik altijd naar.
Vanuit mijn eigen groeiproces, persoonlijk en met betrekking tot werk, ben ik een aantal jaren terug begonnen met blogs schrijven. Dit was voor mij toen iets wat haalbaar was en wat mij ook steeds weer helpt om mijn pad verder duidelijk te krijgen. Mijn focus kwam steeds meer op ontwikkelingstrauma. Dit is deel van mijn eigen achtergrond en van daaruit voel ik me getrokken tot mensen met deze achtergrond, wat vaak een enorme lijdenslast tot gevolg heeft. Dit betekent automatisch bezig zijn met identiteit. Want als er in je ontwikkeling bepaalde traumatische gebeurtenissen plaatsvinden, is er een verstoring in de ontwikkeling van je identiteit. Het leven vormt dan vaak een enorme uitdaging die niet zelden als overweldigend en verlammend wordt ervaren.
Omdat mijn oorspronkelijke opleiding heel theoretisch en analytisch is en ik zelf heb ervaren dat daar niet de antwoorden te vinden zijn die een verbetering van levenskwaliteit geven, ben ik steeds op zoek naar benaderingen die zich richten daarop richten. Ik pas deze benaderingen steeds ook op mezelf toe om te ervaren hoe het werkt en wat het oplevert.
Zo heb ik inmiddels de opleiding tot NARM practitioner afgerond. Ook heb ik me verdiept en blijf ik me voortdurend verdiepen in onder andere de Polyvagaal theorie, hechtingsstijlen en in ACT (Acceptance and Commitment Theory).
Blijf op de hoogte van de recente ontwikkelingen via mijn blogs of neem contact met me op als je wilt weten wat ik op dit moment voor jou kan betekenen.
bottom of page